[Wampirzycaaaa]

Jest rok 1936, Simone Sauvelle po śmierci męża zostaje praktycznie bez środków do życia. Dzięki pomocy sąsiada udaje jej się dostać pracę jako ochmistrzyni normandzkiej rezydencji Lazarusa Janna, wynalazcy i właściciela fabryki zabawek. Pani Sauvelle wraz z dziećmi: 14-letnią Irene i młodszym Dorianem wyjeżdża do Normandii. Podczas pierwszej wizyty u gospodarza rodzina Sauvelle zostaje oprowadzone po części domu pełnego przedziwnych mechanicznych zabawek. Dowiaduje się również o dziwnej chorobie żony Lazarusa. Po pewnym czasie Irene zaprzyjaźnia się z Hannah, kucharką wynalazcy, dzięki której poznaje Ismaela. Kiedy Hannah zostaje odnaleziona martwa, Irene i Ismael postanawiają zgłębić tajemnicę jej śmierci. Aby tego dokonać, będą musieli rozwiązać szereg zagadek związanych z Lazarusem i jego żoną.

· okrutna tajemnica wspaniałej nadmorskiej rezydencji pełnej wielu ponurych wspomnień
· tajemniczy i groźny stwór zamieszkujący normandzki las Cavenmore
· tę powieść mógłby napisać młody Julian Carax, bohater Cienia wiatru

[REKLAMA]

[Katherine.]

Właśnie kupiłam dwie inne książki tego autora "Pałac Północy" i " Książe mgły" wiem, że jak bedę miała okazję do zakupu tej części to z chęcią to zrobię :).

[dominisia1995i1]

Żeby po autora sięgać w ciemno to najpierw trzeba się zachwycić jego prozą, gawędziarskim stylem czy samymi historiami. Więc kiedy miałam możliwość ponownego spotkania z tym hiszpańskim pisarzem nie czekałam ani chwili.

"Światła września" to trzecia po "Księciu mgły" i "Pałacu północy" książka skierowana do młodszego czytelnika. Historia dzieję się w roku 1936. Simone Sauvelle po śmierci męża pozostaje bez środków do życia, co chwilę nawiedzana przez nieznajomych ściągających długi męża.


Gdy los uśmiecha się do Simone ta dostaje pracę ochmistrzyni w fabryce zabawek Lazarusa. Razem z dwójką dzieci - Irene i Dorianem - przeprowadzają się do Normandii, do Domu na Cyplu. Praca i dom to spełnienie marzeń i sposób na nowe lepsze życie. Irene zaprzyjaźnia się z Ismaelem, Dorian odkrywa nowe pasja, a Simone odnajduje przyjaciela w Lazurusie. Pewnego dnia odnalezione zostają zwłoki Hannah, kucharki wynalazcy. Każdy na swój sposób próbuje dociec prawdy, szczególnie Irene i Dorian. Zaczynają dziać się niezwykłe rzeczy, a w okolicy czuć czyjś oddech na karku.

"Nie we wszystko, co widzisz, powinieneś wierzyć."

Nie mogłam się oprzeć urokowi tej książki. Dosłownie pożerałam ją wzrokiem. Bo "Światła września" nie jest książką, w której trzeba czekać na akcję lub zastanawiać się nad sensem powstania. To lektura tak przyjemna i tak szybka, że kiedy dochodzi się do ostatniej strony, aż żal zamykać książkę. Pewnie nie jedna osoba zastanawiała się gdzie do licha są następne strony i dlaczego skończyło się tak szybko.

Podróż to szybka, za to jak niezwykła. Zafon oddziaływuje na czytelnika prostymi historiami, które go rozczulają, wzruszają, bawią i ciekawią. Sama historia to nie tylko piękna opowieść, ale też chwilami fajna groza i tajemnica.

"(...) szkoda czasu na jakiekolwiek próby zmieniania świata, wystarczy uważać, by świat nie zmienił ciebie."

Chwile napięcia, tajemniczości, horroru, grozy, trochę fantastyki i nauki. Przyznam, że największe wrażenie zrobiła na mnie właśnie ta groza. Miejscami ta książka była straszniejsza niż oglądany tego dnia film. Urywanie opowieści i przeskakiwanie do innej osoby, gdzie działy się jeszcze mroczniejsze rzeczy to fachowa robota. A książkę napisano po mistrzowsku. Zapadałam po urokiem "Świateł września". Zachwyciłam się, wciągnęłam i nie nasyciłam się, bo nadal pragnę więcej książek tego autora.

"(...) w prawdziwym życiu, w odróżnieniu od fikcji, nic nie jest tym, czym się wydaje..."

Lektura dwa razy lepsza od "Cienia wiatru". Za jakiś czas, kiedy zapomnę historię znów sięgnę do tej książki, bowiem klimat i magia zawarta w niej sprawiają, że "Światła września" to książka, którą będę długo wspominać. Gorąco polecam!