[Wampirzycaaaa]

Barcelona, lata osiemdziesiąte XX wieku. Oscar Drai, zauroczony atmosferą podupadających secesyjnych pałacyków otaczających jego szkołę z internatem, śni swoje sny na jawie. Pewnego dnia spotyka Marinę, która od pierwszej chwili wydaje mu się nie mniej fascynujaca niż sekrety dawnej Barcelony. Śledząc zagadkową damę w czerni, odwiedzająca co miesiąc bezimienny nagrobek na cmentarzu dzielnicy Sarriá, Oscar i jego przyjaciółka poznają zapomnianą od lat historię rodem z Frankensteina i XIX-wiecznych thrillerów. Historię, której dramatyczny finał ma się dopiero rozegrać..


W trakcie pisania wszystko w opowiadanej przeze mnie historii stawało się jednym wielkim pożegnaniem, a kiedy już ja kończyłem, narastało we mnie wrażenie, że coś bardzo mojego, coś, czego do dziś nie potrafię nazwać, ale czego mi ciągle brakuje, zostało tam na zawsze. Piętnaście lat później nawiedziło mnie wspomnienie tamtego dnia. Zobaczyłem chłopca bładzacego pośród mgieł dworca Francia i imię Marina zabolało znowu jak swieża rana. Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret. A oto moja tajemnica.

[REKLAMA]

[dominisia1995i1]

Autor już na samym początku książki wspomina, że powieść ta jest dla niego naprawdę bardzo ważna. Pisze, że jest jego ulubioną książką, którą do tej pory wydał. Dodaje również, że po skończeniu książki czuł się tak, jakby coś dla niego bardzo ważnego zostawił w tej książce. Jakąś cząstkę siebie. Publikacja "Mariny" wcale nie była łatwym zadaniem, lecz widać, że w pisanie jej autor włożył całe serce i dzięki temu powstało coś wspaniałego. Historia niby banalna, jednak poruszająca zmysły. Wzbudzająca uczucia, o jakie się nie podejrzewało. Jednak... zawsze pozostaje jakieś "ale".

Książki Zafóna mają to do siebie, że każda z nich posiada ten swój cudowny, Barceloński klimat. Wystarczy przeczytać jedną z książek tego autorka, poprzebywać troszkę, choć chwilę w tym klimacie, a Barcelona natychmiast wedrze się do naszego serca, choć niektórzy nie zawsze mieli możliwość jej zobaczyć i na własnej skórze poczuć, co tak wspaniałego jest w tym miejscu. Ja byłam w Barcelonie, miałam tę cudowną okazję zobaczyć to miejsce, dawno temu. Teraz przeczytanie "Mariny" pobudziło we mnie wspomnienia i czytając tę książkę wcale nie znajdowałam się w swoim pokoju, w czterech ścianach. Może tylko ciałem. Sercem i umysłem byłam w Barcelonie, w miejscu, którego nie sposób zapomnieć.

Nie mogłam się powstrzymać, by nie porównywać tej książki do "Cienia Wiatru". Próbowałam, ale na myśl cały czas nasuwała mi się tamta historia. I, niestety, w porównaniu z "Cieniem Wiatru" "Marina" wypada blado. Nie czułam tych dreszczy, tych wszystkich emocji, ekscytacji i zniecierpliwienia na to, co wydarzy się dalej. Mimo to fabuła "Mariny" jest naprawdę fantastyczna, akcja wartka i zaskakująca. Momenty raz smutne i wzruszające, drugi raz budujące grozę i napięcie. Wprost mieszanka wybuchowa. Język Zafóna nie pozostawia wątpliwości, że jest on mistrzem w swym fachu.

Jeżeli ktoś nie czytał i ma wątpliwości, czy zabrać się za tę książkę - ja naprawdę zachęcam. Z Zafónem bywa tak, że czasami nie wiadomo, czego się spodziewać, ale nigdy nie jest się zawiedzionym. Przynajmniej ja nie jestem. Spodziewałam się czegoś ekstra i dostałam naprawdę cudowną historię. Momentami wzruszającą, momentami mrożącą krew w żyłach. Spędziłam z nią fantastyczny czas.