[Wampirzycaaaa]

Cień Wiatru - okładka kolorowa


W letni świt 1945 roku dziesięcioletni Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez ojca, księgarza i antykwariusza, do niezwykłego miejsca w sercu starej Barcelony, które wtajemniczonym znane jest jako Cmentarz Zapomnianych Książek.

Zgodnie ze zwyczajem Daniel ma wybrać, kierując się jedynie intuicją, książkę swego życia. Spośród setek tysięcy tomów wybiera nieznaną sobie powieść "Cień wiatru" niejakiego Juliana Caraxa. Zauroczony powieścią i zafascynowany jej autorem Daniel usiłuje odnaleźć inne jego książki i odkryć tajemnicę pisarza, nie podejrzewając nawet, iż zaczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia, która da również początek niezwykłym opowieściom, wielkim namiętnościom, przeklętym i tragicznym miłościom rozgrywającym się w cudownej scenerii Barcelony gotyckiej i renesansowej, secesyjnej i powojennej.

Chyba kontynuacja tej książki jest "Gra Anioła" ale nie jestem pewna ;D Wrażenia po książce mam jakieś dziwne. Przez miesiąc! niepodchodziłam do niej na krok. Myślałam ze jakiś demon mi z niej wyskoczy ;D

[REKLAMA]

[Ispirazione]

Trudno powiedzieć, czy Gra anioła jest kontynuacją - bo mimo że sceneria ta sama, podobna atmosfera i w obu obecny jest Cmentarz, opowiada o innym pokoleniu. I choć ma pewne łączące punkty, wszystko jedno, którą przeczyta się pierwszą.

To teraz subiektywne słówko: uwielbiam tę książkę. Mimo że to Gra anioła zajmuje honorowe miejsce na mojej półce, Zafon jest zdecydowanie moim ulubionym pisarzem obok Trudi Canavan.

Co w nim lubię? Przede wszystkim oryginalność. Kiedy koleżanka zapytała mnie co to za książka, jakiego gatunku, wręcz nie umiałam jej powiedzieć. Kryminał, fantasy, historyczna, a nawet niekiedy psychologiczna - nie wiem, które określenie jest najtrafniejsze :) Wampirzycaaaa powiedziała, że miała dziwne wrażenie - i takie jest. Ale kocham je!

[Scarlett]

Bardziej podobała mi się Gra Anioła, może dlatego, że przeczytałam ją jako pierwszą. Jednak Cień Wiatru ma swoisty klimat, aż chce się odwiedzić tę Barcelonę sprzed lat i przejść się tymi uliczkami pełnymi wspomnień Daniela...

[Wampirzycaaaa]

[Leanne.]

Naprawdę kocham ten niezapomniany, sugestywny klimat Barcelony minionych stuleci w książkach Zafóna i "Grę Anioła" oraz połowę "Mariny" przeczytałam z prawdziwą przyjemnością. Tę powieść także nabyłam i póki co, jej lektura nie idzie mi najefektywniej. Od czasu do czasu przerzucę parę stronic i tyle, nic co by mnie wciągnęło, chwyciło za serce, czy oczarowało. Szkoda, ale kto wie, może za jakiś czas nazwę "Cień Wiatru" dziełem genialnym ? Nigdy nie wiadomo.

[BlackVampire]

Książkę uważam za arcydzieło. Jest to najlepsza książka, którą czytałam, a nie jest z gatunku fantastycznego. Na pewno zabiorę się za inne książki tego autora i już nie mogę doczekać się następnej części - "Więźnia Nieba".

Recenzja: http://szeptksiazek.blogs...ruiz-zafon.html

[dominisia1995i1]

,,Cień wiatru” to książka znanego hiszpańskiego autora Carlosa Ruiz Zafóna. Ojciec dziesięcioletniego Daniela pokazuje mu Cmentarz Zapomnianych Książek. Tam chłopiec musi wybrać sobie jedną z nich i ocalić ją od zapomnienia. Jego wybór pada na ,,Cień wiatru” autorstwa nie znanego przez nikogo Caraxa. Mija kilka lat i chłopak postanawia przeczytać inne lektury tego powieściopisarza. Niestety, wszystkie zostały spalone.

Jednego tej książce nie mogę odmówić. A mianowicie wspaniałego, opisowego i plastycznego wręcz języka. To co widzę oczami wyobraźni to Barcelona, której już nie ma, a może w ogóle jej nie było. Bo to miasto, które wyrosło w mej wyobraźni to zlepek wszystkich miast, które kiedykolwiek widziałam lub o nich czytałam. Ale przede wszystkim książka snuje swą opowieść o niedomówieniach, drobnych kłamstewkach, tajemnicach i zaszłościach, które zebrane razem potrafią nie tylko zabijać ludzi, niszczyć fortuny, ale nawet oplatać swymi pajączymi sieciami całe miasta. Łączyć ze sobą kontynenty i wżerać się głęboko w pamięć, pozostawiając serce pełne nienawiści, smutek lub też choroby psychiczne. Ale zawsze możemy naprawić swe błędy.

Drugi plus to z pewnością bohaterowie. Jest ich tu cała gama. Ci z przeszłości mieszają się z teraźniejszymi. Razem z nimi przeżywamy miłości, zdrady, szczęścia i niespodzianki losu.
Trzeci plus to niesamowity klimat Barcelony. Chciałabym móc spacerować po tych uliczkach, oglądać budowle. Przenieść się kiedyś do mrocznej, magicznej Barcelony. ,,Cień wiatru” to niesamowita opowieść, momentami wieje grozą, jest cudowna. Mogłabym jeszcze długo wychwalać jej zalety. Okładka, niesamowity styl pisania autora, ale przez to moja recenzja staje się coraz bardziej chaotyczna. Wszystko przez mistrzowską książkę jaką stworzył Zafón.

Polecam, może nie wszystkim, bo dość drastyczne sceny, przekleństwa na pewno dla najmłodszych się nie nadają. Resztę zachęcam i nie patrzcie na początek.